“ყველა თავისას ირჩევს. ჩემი მრწამსი ამ ორივესდამი ცხადია: პოეტურად არ შემიძლია დაღმა ყურება და მხოლოდ ცას ვეძებ, რომელიც სულ უფრო გვეკარგება და ფისოლოფიურად, რამდენიც არ ვეცადე განდგომას, მაინც თავის შეკვლა მომიწია პოლიტიკაზე.” – წერია “ერთობა-რაობა-იმედი-ერი”-ს ლიდერის ლევან ვასაძის დღიურში, რომლის შევსებასაც, როგორც “ერთობა-რაობა-იმედი-ერი”-ს გვერდზე წერენ ვასაძე შეძლებისდაგვარად გააკეთებს და გამოაქვეყნებენ.
დღიურს ქვია “უძლურის დღიური”
“ეს უცნაური სახელწოდება სამმაგი მნიშვნელობისაა.
მეორე მნიშვნელობა „უძლურის დღიურისა“ კი არის ის, რომ ბევრი ჩვენთაგანი თავს უძლურად ვგრძნობთ რამე შევცვალოთ ამ უფსკრულისაკენ მოწყვეტილ სამყაროში. ალბათ, ეს ყველა დაღვინებულს ეჩვენებოდა ყველა საუკუნეში, მაგრამ, არა მგონია ასეთი ვარდნის მომსწრე ყოფილიყოს ოდესმე კაცობრიობა.
მესამე კი, ჩვენთვის ყველაზე მშობლიური: მხოლოდ საკუთარი უძლურების წრფელი აღიარებით ღებულობს ადამიანი ხელთუქმნელ მადლს.
ყველა თავისას ირჩევს. ჩემი მრწამსი ამ ორივესდამი ცხადია: პოეტურად არ შემიძლია დაღმა ყურება და მხოლოდ ცას ვეძებ, რომელიც სულ უფრო გვეკარგება და ფისოლოფიურად, რამდენიც არ ვეცადე განდგომას, მაინც თავის შეკვლა მომიწია პოლიტიკაზე.
აქედან სრული სიმარტოვე, მიუხედავად, თითქოსდა სრული მხარდაჭერისა. ერის იდეალისტურ ძარღვში, არისტოტელეს მიხედვით ζῷον λόγοϛ ἔχων (ზოონ ლოგონ ექონ,) ანუ სიტყვის, ან ლოგოსის მქონე ცხოველში, ეს ძმობაა, მაგრამ სხვა ნაწილში, უბრალოდ ზოონში, რომელიც მხოლოდ ნივთიერს მოიხმარს და გადაამუშავებს, ეს ზიზღს, ან უკეთეს შემთხვევაში დაცივნას იწვევს.
მაგრამ, თუ “დედამიწა დიდ სულთათვის კვლავ შვებულია, მწირთათვის და წყვილად მობინადრეთათვის კვლავ ცარიელია მრავალი საჯდომი, სად სუფევს ოხვრა წყნარ ზღვათა სუნნელებისა,” მაშინ, იქნებ ღირდეს კიდეც მასეთი ადგილებიდან შემოძახება (მე ხომ ახლა მასეთ ადგილას განმაწესა შემოქმედმა) კაცობრიობის დარჩენილ ნაწილზე, რომელსაც ჯერ კიდევ ესმის ათრთოლებული რხევა ნამდვილი თავისუფლების მწყურვალე ხმისა.
იმ ახალგაზრდებს, ვინც რატომღაც გადაწყვიტავენ ადევნონ თვალი „უძლურის დღიურს“, ვთხოვ, ნუ შეუშინდებიან გაუგებარს, ისინი მას ჩემზე უკეთ გაიგებენ, როდესაც ნადვილად დასჭირდებათ ცხოვრებაში.
ვეცდები, ვწერო ყოველდღე, პირველი წამლების მერე, სანამ ეს ჩემი სხეული ქმედითია ხოლმე და სანამ მის სიღრმეებში მიმავალი უცნაური ქარიშხლები მოლეკულარული ბრძოლებისა ორ შხამს შორის არ დამასუსტებენ ხოლმე. ქიმიის დღეებში, ანუ კვირაში ერთი ან ორი დღე, შეიძლება ვერ შევძლო ხოლმე, და ალბათ ეგრეც აჯობებს. დავწერ ყველაფერზე ცოტ-ცოტას, ასე თითო ფურცელს, ოღონდ, ისე, რომ რაღაცაში დაგვეხმაროს ყველას. დილას დავწერ, დღისით დაიდება ხოლმე. მაშ, ხვალამდე. გილოცავთ მარიამობა მარხვას.” – წერს დღიურში ლევან ვასაძე.
